Category: Uncategorized

Lotte De Keyzer

Er is gezegd geweest dat ze Medea moet spelen maar ze wil niet. Het vermoeden dat ze haar heeft gekend maar ergens is verloren, doet haar toch de theatervloer opgaan. Zo geraakt ze verscheurd tussen een onstuimig verlangen en een verterende onmacht om haar te spelen. Ze doet een poging om deze scheur gedaante te geven. Als blijkt dat deze poging tevergeefs is, vertelt ze over haar ontmoeting met Medea en geeft ze uitdrukking aan haar gevoelens en gedachten van totale twijfel. Hoe ga je om met een besluit dat alle besluiten van daarvoor van tafel veegt?

“en niet bang

ze is nergens bang voor

het ergste is al achter de rug

de verlatenheid

het gevoel hier niet meer thuis te zijn

het weglopen

het ergste is achter de rug

maar het moeilijkste moet nog komen”

Spel: Lotte De KeyzerTekst
geïnspireerd door: ‘Ik speel geen Medea’ van Magne van den Berg

Mentoren: Willem De Wolf en Jan Steen

Beeld: Lotte De Keyzer

Muziek Kim Eldarova

Techniek Esra Verboven

Met dank aan: Valerie Desmet, Bardia Mohammad, Frederik Le Roy, Khadija El Kharraz Alami, Mae Dewerchin Halkett, Reinhilde Van Driel, Dirk De Keyzer, Peggy Schepens, KASK DRAMA

Sjoerd Koolma, Pepijn Huysman en Lotte De Keyzer

De voorstelling is een voortdurende dialoog tussen twee geliefden, zichzelf en de toeschouwer. Het gaat over het onophoudelijke niet kunnen en willen kiezen tussen het loslaten van of het vastklampen aan de ander. Die en hij drukken zich beiden uit in poëtische, liefdevolle, zachte woorden maar er gaat een pijnlijk en snijdend verdriet onder schuil. Ze zoeken lichtheid, plezier en humor op maar dat wordt onderbroken door onenigheid. De gesprekken die zich afspelen tussen verleden, heden en toekomst zijn een aaneenrijging van korte momenten van samenzijn ergens in de stad. Ondanks de onvoorwaardelijke liefde die ze voor elkaar voelen en de kwetsbaarheid die ze met elkaar delen, blijven ze naast elkaar bestaan. Er is te veel dat hen weerhoudt van volmondig ja zeggen.

“Daarna zaten ze de hele tijd te beraadslagen, ze bepraatten de mogelijkheden om uit te komen onder de noodzaak, en alle twee zagen zij helder in, dat de weg naar het einde onafzienbaar lang was en dat het meest ingewikkelde en het moeilijkste nog maar te beginnen stond…ze hadden de kans het verleden te gebruiken om zich een toekomst voor te stellen, om verder te kunnen zien en voelen; voorbij het heden. Ze hadden kunnen proberen om, in de aanblik van het hier en nu en diens zogezegde totale weergave van de werkelijkheid, een ‘dan’ en ‘daar’ te bedenken. Het leek wel dat het nog maar een kleinigheid scheelde, en de oplossing zou gevonden zijn en dan zou er een nieuw en beter leven aanbreken.”

door: Sjoerd Koolma en Pepijn Huysman
outside eye: Lotte De Keyzer
mentoren: Natali Broods en Willem de Wolf
tekst: Magne van den Berg
kostuum: Rik Van Gorp
lichtontwerp: Aaron Bruyninckx
credits: Lotte Dufourmet

dank aan
KASK & Conservatorium, De Hoe, Campo, De Koer, NTGent, Aveve Drongen, Valerie Desmet, Bardia Mohammad, Frederik Le Roy, Benny Nemer, Simon De Winne, Marieke Schraepen

Dante Dubois, Majd Hanon e.a.

Twee broers. Uit elkaar gegroeid maar aan elkaar vastgeketend. Totterdood. De ene ruig, de ander sensitiever. Something is rotten in this family. Vader ergens verloren in de woestijn, moeder even op reis. De eenheid van het broederschap bestaat bij gratie van het verschil.   

Langzaam aan gaan ze in echter elkaar op, gommen de verschillen zich uit, worden ze inwisselbaar. De ene neemt letterlijk de rol van de andere op. Praat zich naar boven. Terwijl de andere, die hoger vliegen wou, valt. Een tergend traag neerdalen richting hel is hun beider deel. Until they don’t give a fucking shit anymore. 

Plots staat de oermoeder daar, ongevraagd. Dan gaan de poppen pas goed aan het dansen…. 

Een Beckett à l’Américaine of een verveelde Tsjechov in de onmetelijke Amerikaanse vlakte? Hoe verhouden wij Belgen ons tot die brok Americana? 

In de originele voertaal gespeeld. 

Credits: Spel: Dante Dubois, Majd Hanon e.a. I Begeleiding: Stef De Paepe 

Over Samuel Shepard   

Samuel Shepard ( 5 november 1943 –  27 juli 2017) was een Amerikaans toneelschrijver, scenarist en acteur, zowel op het toneel als in speelfilms. Hij won in 1979 de Pulitzerprijs voor drama en werd voor zijn acteerwerk diverse malen genomineerd voor belangrijke filmprijzen.  

Shepards geschreven werk is dikwijls brutaal en absurdistisch. Het tijdschrift New York riep hem uit tot “de belangrijkste toneelschrijver van zijn generatie.

Frederico Araujo 

Using volleyball as a metaphor for life and theater itself, SHARK is a sharp and ironic critical eye on today’s society. The performance is an exposition of Frederico Araujo’s fears and struggles transformed into theater: the volley ball in the air is the hope that cannot fall and all the efforts of the performer’s body to keep juggling the ball in order to keep his goals and dreams achieved. 

SHARK is a sports performance where during one hour several questions about life and theater emerge from the perspective of a volleyball match.

Credits 

Concept, Text, Direction : Frederico Araujo 
Performed by : Julie Mughunda, Frederico Araujo 
Sounds : Ariël-Oskar Kaesemans 
Lights & Scenography: Ariël-Oskar Kaesemans, Robbe Van Rietvelde 
Production : Robbe Van Rietvelde 
Coach : Pitcho Womba Konga 
Graphic Art : Danielle Ribeiro 

Mitzi Ceusters

Ze krijgt een uur om op zoektocht te gaan.
Ze stelt geen Shakespeareaanse vragen, nee, ze stelt één oprechte vraag met haar voeten op de grond.
Want ze heeft opgemerkt dat er iets mis is en kan haar rug er niet langer naar keren. We kunnen het niet gewoon meer laten schimmelen. Daarvoor is het te belangrijk.
Met een vleugje humor en relativeringsvermogen worden de moeilijkste onderwerpen bespreekbaarder.
Goed.
Dan kletsen we er een hele emmer humor overheen.
Spreken zullen we.

concept/spel: Mitzi Ceusters

Audrey Aspers

Vulcanize me is een absurde zoektocht van 2 vrouwen die zich proberen los te trekken uit een schijnbaar vastgeroeste situatie. Ze zoeken naar een systeem waar plaats is om te ontploffen. Een ruimte waar lichamen in opstand komen, waar ontembare vrouwen, moedergodinnen en motorbabes regeren. Hun woorden kunnen soms onsamenhangend en wispelturig zijn. Ze weigeren zich over te geven aan een heersende moraal, die ervan smult als je onderuitgaat of weggevaagd wordt. Als kleine kraters openen ze nieuwe mogelijkheden… 

Voor dit onderzoek plaats Audrey 2 vrouwelijke performers te midden van een gestileerd vulkanisch landschap. Vulkanen zijn ongelooflijk krachtige bronnen voor verandering. Uitbarstingen kunnen nieuwe landschappen creëren, maar ook alles op hun pad vernietigen. Hoe verhoudt hun lichaam zich tot deze immense oerkracht? Ze ontdekken zowel het externe landschap als hun interne beleving. Wat zijn de mogelijke paralellen? Welke krachten zitten er in het vrouwelijk lichaam en hoe kan dat lichaam zich verhouden tot de destructieve kracht in en rondom haar? 
 

Credits

Regie & concept: Audrey Apers               
In nauwe samenwerking met: Kaat Arnaert & Nona Buhrs
Performance: Kaat Arnaert & Nona Buhrs 
Muziek Compositie: Cedric Dambrain 
Kostuum ontwerp: Guilia Cauti 
Lichtontwerp & Special effects: Joaquin de Rycke 
Coaching: Renée Goethijn
Dramaturgisch advies: Astrid Bonte

Special effects met dank aan: DIVI-DIVI
Met ondersteuning van: RITCS Hogeschool Brussel, GC De Rinck Anderlecht
Met dank aan: Petra Van Dyck, Aurelie Dimarino, Sara Vanderieck, Patrick Stevens, Matthias Tuinstra, Toon Minne, Jan Deboom

Marab Haj Hussein

Based on recordings made personally in Palestine, this work attempts to spatialize different voices, in the form of conversations in colloquial Palestinian Arabic around language itself.

The presence of the performer acts as a mediator juggling on a string of two universes, diving into the impossibilities of translation and of translating one reality into another.

How does one’s relationship to their mother tongue transform when one starts to master other languages? What power dynamics emerge when speaking more than one language?

This research departs from interrogating the definition of a mother tongue whether in a local or an immigration environment. It looks at the intersectional layering, relativity and ever evolving reality of a language through its humor, power, pressure, and imagination.

Giving voice to spoken Palestinian Arabic as well as including Hebrew, Dutch and English, Language: no broblem wishes to investigate the role of language through personal narrations in shaping our understanding of borders and displacement.

CREDITS

Concept en spel: Marah Haj Hussein
Geluidsontwerp: Anton Lambert
Tekst: Marah Haj Hussein
Vertaling: Marah Haj Hussein
Assistentie boventiteling: Krystel Khoury
Beeld: Hussein Shikha
Mentoren: Krystel Khoury & Thomas Bellinck
Met grote dank aan: Bardia Mohammad, Valerie Desmet, Koen Haagdorens en hetpaleis, Shamisa Debroey en DE SINGEL, Cees Vossen en Moussem Nomadic Arts Centre, deFENIKS – WALPURGIS, kunstencentrum BUDA, Nedjma Hedj benchelabi en Halaqat, en workspacebrussels.

Naomi Celis

Antidote – noun – /ˈantɪdəʊt/ – tegengif dat een onaangenaam gevoel tegengaat
– – –
Deze voorstelling ontstond door de zee te gebruiken als vertrekpunt voor de muziek; als schrijfonderwerp, als metafoor, als bron van inspiratie. De geluiden van de zee als basis van een song.

Naomi grijpt terug naar haar gevoelige alter ego NOOM om de emotionele kots bijeen te vegen. ‘antidote’ is tegelijk een ode aan en een treurzang over verliefd zijn.

Samen met muzikant en tevens goede vriend Dries Lenaerts brengt ze een concert met eigen nummers onder begeleiding van Stefanie Callebaut.

TICKETS: